Recensies

28-07-2019 MO & THE STAGE ANIMALS in Het Warm Onthaal.

Na iets meer dan een jaar staan ze er gelukkig weer. Mo en haar podiumdieren maakten er wederom een puik feestje van. Met tal van bekende bluesrock covers en wat eigen nummers gingen deze muzikanten enthousiast los op onze 20 vierkante meter. De vele herkenbare nummers en de goede interactie van de band met het publiek zorgden al snel voor een tof sfeertje.

Wat Mo & The Stage Animals laten zien en horen mag gerust bijzonder genoemd worden. De krachtige, zuivere wat doorleefde rauwe zangstem van Mo typeert voor een groot gedeelte het geluid van de band. Damien zorgt als slag/sologitarist samen met Alfred op de toetsen voor een gedegen invulling van de nummers, daarbij ondersteunt door René op drums en een kersverse Manfred op basgitaar die op hun beurt een loeigoeie basis neerzetten.
Zoals gezegd veel covers met daaraan dan natuurlijk wel een geheel eigen(zinnige) draai. Nummers als Route 66, Pride And Joy, Lie To Me. Hey Joe, Call Me The Breeze, Mustang Sally, Tore Down en Born To Be Wild worden magnifiek gelanceerd en zorgen al snel voor een enthousiast, dansend en uiterst tevreden publiek.
In ‘I’d Rather Go Blind’ zie je Mo als het ware in het nummer kruipen en bezorgt ze menigeen kouwe rillingen, schitterend gedaan.
Bij Dust My Broom, Bullfrog Blues en Crossroads laat Damien perfect en op maat gemaakt slidegitaarwerk horen. Voor hem geen oeverloos solowerk maar goed overwogen gitaarspel. Ook schroomt deze wat schuchtere en bijzonder kunstige gitarist niet af en toe het publiek in te lopen.
In ‘Sweet Home Chicago’en ‘Stoop Down Baby’ zitten weer vette Hammond geluiden van Alfred die met zijn keys niet altijd op de voorgrond treedt maar wel alle nummers ‘draagt’ naar een puntgaaf totaalgeluid.
René zit achter zijn kit relaxed het hele gebeuren in de smiezen te houden en tikt met creatieve variatie de af en toe hoognodige strakke ritmes weg. Met Manfred op basgitaar vormt hij een solide basis waarop de rest van de band onbezorgd kan bouwen.
Voor Manfred is het zijn debuut als bassist bij deze muzikanten. Wat hij, na slechts twee repetities, laat horen is zonder meer verbazingwekkend. Met strakke thema’s, mooie riffs en daarbij de rust die hij uitstraalt is hij zonder meer een waardevolle aanwinst voor Mo & The Stage Animals.

Vergeleken met een jaar geleden is deze band geweldig goed naar elkaar toe gegroeid. Zij staan veel meer als eenheid hun ding te doen en dat is gaaf om mee te maken. De band bruist van energie en is ook zeker met eigen nummers aan de gang. Twee daarvan, ‘Mama’ en ‘Arizona Heat’, geschreven door Dorothea Born, waren vanmiddag al te horen en hebben veel potentie. Meer nummers van haar hand zullen zeker volgen waarbij Damien een duidelijke rol zal gaan spelen in de arrangementen. De gedachten naar het uitbrengen van een CD nemen ook steeds vastere vormen aan wat alleen maar aangeeft dat Mo met haar Beesten er gruwelijk veel zin in hebben, getuige ook een toegift van vier nummers die nog even het ronduit genietend publiek in werd geslingerd.

Kortom, van Mo & The Stage Animals is de muziekwereld nog lang niet af.

Mo & The Stage Animals zijn:
Monique Verkerk – zang
Damien Hughes – gitaar
René Bouwman – drums
Alfred van Sprang – keys
Manfred Arlar – basgitaar.

Tekst en foto’s: Arie de Wilde